บทที่ 9 ทดลองงาน 3

“อืม...” เสียงครางต่ำที่ข้างหูนั้นทำให้ณิชชารู้สึกขยะแขยง รังเกียจทั้งคนข้างบนที่กำลังทำเรื่องบัดซบกับตนเอง และยังรังเกียจตัวเองด้วยที่บัดนี้ไม่เหลือความสะอาดเอาไว้รอพี่อัคอีกแล้ว

แล้วจู่ ๆ ร่างหนาก็หยุดการกระทำทั้งหมดของตัวเองลง ณิชชาที่พอจะมีเวลาหายใจหายคอนึกว่าตัวเองจะรอดจากสถานการณ์นี้แล้ว แต่เธอคิดผิด เพราะหลังจากที่ทำเหมือนว่าจะถอดถอนกล้ามเนื้อแท่งใหญ่นั้นออกไปจากร่างของเธอ ชลาสินธุ์กลับสวนมันกลับเข้าไปอย่างแรงและลึกมากจนณิชชาทั้งเจ็บและจุก ก่อนจะใส่จังหวะตอกย้ำความลึกนั้นช้าๆ สุดความยาวทั้งตอนออกและตอนเข้า ณิชชาจุกจนแทบจะหายใจไม่ออก

...ไม่ไหวแล้ว...

“ได้โปรด หยุดเถอะค่ะ” หญิงสาวส่งเสียงขอร้องอย่างน่าสงสาร

“หยุดเหรอ เธอกำลังตอดรัดฉันจนแน่นเลยนะ ลองฟังเสียงตุบๆ ที่ร่างกายของเธอกอดฉันเอาไว้สิ นี่จะขอร้องให้ฉันหยุดจริงๆ เหรอ” ชลาสินธุ์ถาม แต่ไม่ได้รอคำตอบ เขากดร่างตัวเองให้ลึกและแนบแน่นเข้าไปในร่างบางมากขึ้นไปอีก

“อื๊อ...”

“จะว่าไป เธอก็เก่งเรื่องนี้นะ สุดยอดมากเลย ประสบการณ์คงมีเยอะล่ะสิ” ชลาสินธุ์กัดฟันพูดเพราะความเสียวซ่าน โดยไม่สนใจเสียงร้องของอีกคน

“อา ดีมาก อืม...” ใบหน้าเข้มเริ่ดขึ้น ตาคมหรี่ปรือเพราะความสุขสม สะโพกแกร่งยังคงเอาแต่ใจอย่างต่อเนื่อง ยิ่งช่องทางร้อนบีบรัดแน่นเท่าไหร่ เขาก็ยิ่งอยากจะสอดแทรกทะลุทะลวงทำให้ช่องทางคับแคบนั้นเปิดกว้างมากขึ้นไปเท่านั้น

“อึก...อ๊า...อื้อออ”

ณิชชาเกลียดตัวเองเหลือเกินที่รู้สึกสุขสมไปกับการกระทำอัน

ดิบเถื่อนของเขา เกลียดที่ตอนนี้ร่างกายของเธอไม่ได้เป็นของพี่อัคเพียง

ผู้เดียวอีกต่อไปแล้ว

ร่างสูงเร่งจังหวะ และความแรงให้มากขึ้น  เมื่อมีความอึดอัดบาง อย่างมาปรากฏที่ปลายทาง

“อึก อ๊าาา....”  กระแทกเข้าไปจนสุด ก่อนจะถอนออกมามาจนร่างเล็กสั่นผวา  แล้วก็กระแทกกลับเข้าไปอีกอย่างแรง ไร้ความปรานี     มันรุนแรงเกินกว่าที่ณิชชาจะรับได้แล้ว รู้สึกเจ็บปวดราวกับร่างกายพร้อมจะฉีกออกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย ใบหน้าซีดขาวส่ายไปมาอย่างบ้าคลั่ง ร่างกายสั่นไหวไปตามแรงกระแทกของอีกคนอย่างควบคุมไม่ได้เลยสักนิด

แต่อีกคนกลับมีใบหน้าที่เปี่ยมสุข

“อาาา...” ชลาสินธุ์ปล่อยของเหลวขุ่นเข้าไปในช่องทางบอบช้ำ จนหน้าท้องแบนราบป่องออกมาเล็กน้อย ชลาสินธุ์มองภาพร่างบาง

ขาวเนียน ทว่ามีรอยแดงแต้มไปตัวที่นอนหมดแรงอยู่ข้าง ๆ นี้อย่าง

พึงพอใจ

เขามีความสุขมากกว่าการหลับนอนกับคนอื่นทั้งคนที่มาขายและคนที่มาให้ฟรีก่อนหน้านี้มาก ร่างหนาปล่อยให้ตัวเองทาบทับร่างที่บอบช้ำไปทั้งร่าง แล้วกระซิบเบาๆ ที่ใบหูนิ่ม

“มีความสุขใช่ไหม ฉันจะทำให้เธอมีความสุขไปอีกนิดหน่อยก็ได้ แต่อย่าหวังอะไรมากกว่านั้น”

ณิชชาปิดเปลือกตาลงพร้อมกับหยดน้ำตาที่ไหลออกมาอีกครั้ง

คิดถึง...คิดถึงพี่อัคใจจะขาด คิดถึงคนที่รูปร่างหน้าตา คล้าย ๆ แบบนี้ แต่พี่อัคจะไม่ยอมให้เธอต้องทนกับความรู้สึกเจ็บปวดแบบนี้เลยสักนิด

---

“นี่ ตื่นสักที” เสียงเข้มพูดขึ้นเมื่อเขากลับเข้ามาในห้องหลังจากที่ออกไปสูบบุหรี่นอกระเบียงในตอนเช้าแล้วกลับเข้ามาในห้องนอน คนที่ควรจะตื่นได้แล้วก็ยังไม่ได้สติอยู่บนเตียงอย่างนั้น

แต่เสียงของเขาไม่เบานัก ทำให้ร่างที่อยู่บนเตียงค่อย ๆ มีสติและลืมตาขึ้นอย่างยากลำบาก เพราะทันทีที่เปลือกตาเปิดออก ก็เหมือนกับว่า มันคือการเปิดรับทุกความรู้สึกเจ็บปวดที่ร่างกายมี ตรงกลางนั้นไม่ต้องพูดถึง หญิงสาวนึกไปแล้วน้ำตาก็ไหลทันที

ผู้ชายคนนี้ต่อให้ตายแล้วก็ยังไม่สาสมกับสิ่งที่ทำไว้กับเธอ

หญิงสาวกัดฟัน กำมือแน่น สาบานกับตัวเองว่า เขาจะต้องได้รับบทเรียนที่ทำกับเธอแบบนี้

ต้นขากับสะโพกของเธอร้าวระบมไปหมด ความเมื่อยขบแผ่กระจายไปทั่ว จนหญิงสาวถอดใจไม่ขยับร่างกายให้เจ็บปวดมากขึ้นไปอีก และที่ไม่อยากขยับอีกก็เพราะไม่อยากเห็นร่องรอยตามร่างกายเปลือยเปล่าของตัวเองที่ตอนนี้มีเพียงผ้าผืนบางปิดไว้เท่านั้น

เธอลืมตามองเพดานเขม็ง เกลียดทีได้เห็นมัน เกลียดที่เพดานนี้ไม่ใช่เพดานคอนโดเล็กๆ ของเธอ

“ลุกขึ้นมาอาบน้ำแต่งตัวไปทำงาน” เสียงเข้มจัดสั่ง